Welano

*02-04-2003 /  ⴕ12-08-2021 

In 2010 kreeg ik mijn eigen paard, een afgekeurd sportpaard. Nadat hij 2 jaar bij onze buren had gestaan, kreeg ik mijn vader zo ver en bouwden we een stalletje voor hem thuis. Het gelukkigste pennymeisje was ik toen natuurlijk! Hij was mijn trouwste maatje, genoot altijd van alle  aandacht die hij kreeg en altijd zo lief voor kleine ruitertjes op zijn rug. Een paard met een gouden randje. Een boek kan ik over hem schrijven, verschillende interne stages is hij met mij mee geweest.  Zo ontzettend veel avonturen hebben we samen beleefd.

Helaas had hij al een aantal jaar last van hoefkanker, hij kon niet meer lekker mee meekomen met de andere paarden in de wei en hebben we het verdrietige besluit moeten nemen om hem te laten gaan. Hij heeft bij veel mensen een hoefdruk achtergelaten.
 

Dank aan mijn ouders voor deze geweldige ervaring en ook aan mijn lieve vriendin Maaike, die altijd, maar dan ook altijd hem heeft opgevangen als het nodig was. Heel wat ritjes heeft ze met ons afgelegd. 

Noa

*19-07-2012 / ⴕ28-02-2022 

Mijn eerste eigen hondje.. 17 jaar was ik en ik zeurde al enige tijd voor een eigen hondje. Mijn vader ging uiteindelijk overstag, maar dan wel een teckeltje. Na enige zoektocht vond ik haar, een ruwhaar dwerteckeltje, black-and-tan. We gingen er kijken en natuurlijk opslag verliefd. Daar was ze, mijn eigen kleine Noa. Vertroeteld als een kleine baby zat ze altijd aan mij vast geplakt. Was ik een weekend weg ging ze mee, was ik bij Thom, dan ging ze mee en was ze dat een keer niet dan werden mijn ouders thuis gek van haar. Ze liep rondjes net zo lang totdat ik terug was. Dan kwam ze bij me op schoot en vond ze weer rust. Toen onze dochter werd geboren  moest ze er niks van weten, ze deed gewoon alsof ze niet bestond. Na een klein jaartje zag ze in dat die kleine toch wel veel voordelen had, extra knuffels, kusjes en korstjes brood. Sindsdien accepteerde ze alles van onze dochter en lag ze het liefst dicht tegen haar aan op de bank.

Vorig jaar maart  werd bij Noa secundaire epilepsie geconstateerd, bloedonderzoeken, verschillende medicatie, alles hebben we uit de kast gehaald. Helaas was de prognose niet zo goed, wat eerst 1 aanval per maand was, werden er snel 4 per week. Ondanks mijn werkervaring, ging ook ik steeds mijn grenzen verleggen. De laatste maanden wist ik al wanneer er weer een aanval aan zat te komen, het was verschrikkelijk om aan te zien, hoe gedesoriënteerd ze daarna was en haar coördinatie verloor. Ze werd onvoorspelbaar naar ons, de kinderen en er hing een duidelijke spanning in de roedel.  Eind februari heb ik veel te vroeg het besluit moeten nemen om haar los te laten, ze mocht nog geen 10 jaar worden.